1989 අවුරුද්දෙ තවත් එක් දවසක්.... මට එතකොට අවුරුදු 12යි. දැං වයස 12 ක කොල්ලෙකුට තරම් තේරුමක් තිබ්බද කියලා මතක නෑ. කොහොම හරි මං රෑට කාලා නිදා ගත්තා.
පසු බිම කියන්න බැරි වුණානෙ....
අපේ අප්පච්චි වැඩ කළේ දැරණියගල ප්‍රදේශයේ තිබුණු රබර් කර්මාන්තශාලාවක ප්‍රධාන කර්මාන්තශාලා නිලධාරියා විදිහට. අපි ඒ වතුයායට ඇවිත් තිබුනේ මං ඉපදෙන්නත් අවුරුදු 5 කට විතර කලිං. ඒ එනකොට ඒ කර්මාන්තශාලාව ඉතාම කුඩාවට තමයි තිබිලා තියෙන්නේ. අප්පච්චි අනිත් අයවත් එකතු කරගෙන අවුරුදු 17ක් තිස්සේ මහන්සි වෙලා. මේ කර්මාන්තශාලාව ලංකාවෙ තියෙන හොඳම කර්මාන්ත ශාලාවක් බවට පත් කරගත්තා. වැටුපක් ගත්තා වුණත්, වැටුපට වඩා සේවය ගැන හිතපු කෙනෙක් අපේ අප්පච්චි. එයා ඒ වතුයායටත් කර්මාන්තශාලාවටත් හුඟාක් ආදරයෙනුයි හිටියේ.
ඔය 89 කාලෙ වෙනකොට ජවිපෙ කචල් තිබුණු බව ඔයාල දන්නවනේ. නිතරම බස් රියැදුරු ව මැරුවා, බස් එකක් ගිනි තිබ්බා, බාගෙට මැරුණු මිනිස්සු පාර අයිනේ පිච්චෙනවා. ඔය වගේ ආරංචි මයි එන්නේ. තුන්වෙනියට කියපු කාරණේ නම් මං ඇස් දෙකින්ම දැකලා තියෙනවා. ඇත්තටම ඒ වෙලාවෙ මගේ හදවත ගොඩාක් සසල වුණා.
ආයෙත් කතාවට.....
ඉතින් මං ඔහොම නිදාගෙන ඉන්නකොට මගේ අම්මා මට ඇහැරෙව්වා. දන්නවානේ පොඩි කාලෙ ඇහැරෙන්න තියෙන අමාරුව...
අප්පච්චිව *** එකෙන් එක්කගෙන ගියා...
මට හීනෙන් වගේ ඇහුණා..
ඈ... ඒ මොකටද?
මගේ හිතේ ඇති වෙච්ච තිගැස්ම ඔයාලට හිතා ගන්න පුළුවන් නේද....?
අක්කත් නැගිටලා හිටියේ. මට අවුරුදු 12යි කියන එක මට තේරුණේ නෑ. මට හිතුනේ උන්ව මරාගෙන මැරෙන්න....
ඊට පස්සේ මොකද වුණේ...
7 years ago
.bmp)
