මම උ\පෙ ලිව්වෙමි

Wednesday, August 17, 2011



උ\පෙ නං ඉවරයි.මට ඉවර උනාට තව ගොඩාක් අය දාහක් බලාපොරොත්තු තියං ලියනවා නොවැ.ඉතිං ඔන්න ඒ හැමෝටම හද පතුලෙන්ම ඒ කිව්වෙ මහා ප්‍රාචීරය කිට්ටුවෙන්ම සුභ පතනවා.

ඔන්න ඉතිං මම ගියානෙ මේ ආසියාවේ භයානකම අසීරුම දරුණුම පරීක්ෂනේට ආයෙමත් මූන දෙන්න.හප්පා මමත් ඉතිං කවදාවත් නැතුව නැගිට්ටා උදේ පාන්දරම.ඒ කියන්නෙ හයහාමාරට විතර.දත් එහෙම මැදලා සුදු කමිසෙට කලු කලිසමක් ඇඳලා හරියට ටෙක් එකේ කෝස් එකකට යනවා වගේ.

නමෝ විත්තියෙං දකුණු කකුල පෙරට තියලා මම ගියා මට මේ කෙරුවාවට මූන දෙන්න තියෙන ඉස්කෝලෙට.ඉස්සෙල්ලාම ගිහිං හොයාගත්තෙ ටොයිලට් එක කොහෙද කියලා.මොකද කලිං පාරක් මට විභාගෙකදි සුළුදිය පහකරගන්ඩ අවශ්‍යතාවක් ඇවිත් යාන්තං ගොඩ ගියේ.පේපර් එක දීලා විනාඩි විස්සක් ගියේ නෑ.මගේ පුංචි මුත්‍රාශෙ පිරිලා කට ගාවට.එදා මම වෛද්‍ය ඉතිහාසයම වෙනස් කරන සොයාගැනීමක් කළා.මිනිසාගේ බුද්ධිය තියෙන්නෙ මොළේ නෙමෙයි.මුත්‍රාශයේ.ඒකයි ඒක පිරිලා දැනෙන්න ගත්තම අපිට කිසිම දෙයක් හිතාගන්න බැරි.කොච්චර බුද්ධිමත් කෙනෙක්ට උනත් දෙකයි දෙකයි කීයද කියලා ඇහුවත් කියාගන්න බැරි වෙනවා.

කොහොම හරි සුළුදිය පහ කරලා අනාගතය පිළිබඳ බිය තුරන් කරගත්තට පස්සෙ මම එතන මම වගේම මේ අසිරිමත් විභාගයට මුහුණ දෙන්න ඇවිත් හිටපු සහෝදරයෙක්ගෙන් අහගත්තා ප්‍රශ්න පත්‍රයේ ආකෘතිය කොයි වගේද කියලා.ඒ කියන්නෙ මොන වගේ ප්‍රශ්නද එන්නෙ.අනිවාර්ය එව්වා තියෙනවද.කොච්චරක් විතර දිගට උත්තරයක් ලියන්න ඕනෙද වගේ දේවල්.අපරාදෙ කියන්න බෑ මේ කොලුවා කිසි පැකිලීමක් නැතුව කියලා දුන්නා කොහොමද ප්‍රශ්න එන්නෙ වගේ දේවල්.හිතිං මොනවා හිතුවද කියලානං මම දන්නෙ නෑ.

ඊට පස්සෙ මම ගිහිං ඔන්න මට අදාල තැන වාඩි උනා කියමුකො.මම නිකං සරත් ෆොන්සේකා යුද්ධෙට ලෑස්ති උනා වගේ තමයි මේකට ලෑස්ති උනේ.මම ගෙනත් තිබ්බා නිල් පෑන් පහකුයි කලු පෑන් එකකුයි පැන්සල් දෙකකුයි.ඉතිං ඔන්න ප්‍රශ්න පත්තරේ බෙදාගෙන බෙදාගෙන යනවා.රටේ කොල්ලො කෙල්ලො ලක්ෂ දෙකහමාරකිං විතර විසිදෙදාහක් තෝරන විභාගෙ.දැං පිටරට උං එන්න ගත්තම තවත් ටිකක් අඩුවෙයිනෙ.ඒක හින්දා අපි කියමු විසි එක් දාහක් තෝරන විභාගෙ.එකෙක් ඉතිපිසෝ ගාථාව කියනවා, තව එකෙක් පපුවෙ කුරුසෙ ලකුණු කරගන්නවා.මමත් පම්පෝරි සහ චාටර් වීම් අතරෙ අතරමං වෙලා.

කිරිසුදු පාට කොළේ.නිකමටවත් පැල්ලමක් නෑ.තරුණ ජීවිත සුඛිත මුදිත කරනවද අන්ත දුක්ඛිත කරනවද කියලා තීරණය කරන කලුපාට අකුරු ඇරුනාම.මම කියෙව්වා ප්‍රශ්න ටික මුල ඉඳං අගට, ආයෙ අග ඉඳන් මුලට.මාක් කරගත්තා ලියන එව්වා ටික(ලියන්ඩ පුළුවං ටික ). බෙදා ගත්තා එක එක ප්‍රශ්නෙට ගන්න කාලය.හුටා ඔරලෝසුවක් නෑ නේද මගෙ ළඟ.මගේ ඉස්මුදුනෙං තරු විසි උනා.මම බැලුවා වටපිට.හෝල් එකෙත් නෑ ඔරලෝසුවක්.ඔය ඉතිං අපි කොපි කරනවද බලන්ඩ, අපි මේසෙට පෑනෙන් ගහපුවාම කොළ ගෙනත් දෙන්ඩ ඉන්න එක්කෙනාගෙන් වෙලාව අහන්ඩ මට හිතුනෙ නෑ.මොකද සැරින් සැරේ වෙලාව අහන්ඩ ඒ උන්දැව මගේ මේසෙ ළඟට ගෙන්න ගන්ඩ මගේ හිත දුන්නෑ.මගෙ දෙපැත්තෙ හිටියෙ කෙල්ලො දෙන්නෙක්.ඉස්සරහා තඩි කොල්ලෙක්.කොල්ලගෙන් වෙලාව බලනවා බොරු.උගෙ ඔරලෝසුව තියා උගෙ මේසෙවත් මට පෙනුනෙ නෑ උගේ පංචස්කන්දෙටම වැහිලා.

දෙපැත්තෙ කෙල්ලො දෙන්නා අපරාදෙ කියන්න බෑ ඔරලෝසු බැඳන් ඇවිත්.ඔරලෝසු දෙකම එක වගේ.එකකවත් ඉලක්කං පේන්න නෑ.ඔරලෝසු මූණත් සත විසි පහක කාසියකට වඩා ලොකු නෑ.පැය කට්ට විනාඩි කට්ට වෙන්කරලා අඳුන ගන්න වෙනම කට්ටක් කන්ඩ ඕනෙ.මට තියා අඩුම තරමෙ උන් දෙන්නටවත් උන්ගෙ ඔරලෝසුවල වෙලාව පෙනුනද දන්නෑ.දන්න තියරි ඔක්කොම දාලා කටු දෙක අඳුරගෙන ඒ දෙක අතර කෝණයත් හිතාගත්තට පස්සෙ ඉලක්කං කොයි පැත්තට තිබුණානං වෙලාව කීය වෙන්ඩ පුළුවන්ද කියලා හිතාගන්ඩ තවත් වෙලාවක් ගියා.කෙල්ලගේ අත උත්කුබ්ජනය වී ඇති විට ඔරලෝසු මූණතේ හයේ ඉලක්කම තිබිය යුත්තේ කොයි පැත්තේද?හපෙ හප්පෝ වෙලාව බලාගන්ඩම සෑහෙන වෙලාවක් කෑවා.කොහොම හරි කාලය කළමණාකරණය කරගෙන විභාගෙනං ලිව්වා.පාසුත් වේවි.පාස් උනත් ඉතිං තව ඔය අකුරු වගේකුත් දෙනවනෙ.මොන අකුරක් හම්බවෙයිද කියලා දන්නෙ උඩ ඉන්න දෙයියොත් පේපර් එක බලන උත්තමයත් විතරයි.

මට ආව ප්‍රශ්නෙ තමයි කෙල්ලො කවදාවත් පොඩි දේවල්වලට කැමති නෑනෙ.නිකමට අහල බලන්න 'සොඳුර අපගේ විවාහයෙන් පසු අපි අපේම ඉතා කුඩා කාමර එකකුත් කුස්සියක් හා වැසිකිලියක් පමණකින් යුක්තවන ගෘහයක වසමු ද?'කියලා.'මේ මාව ගෙනියන්න ඕනෙනං හොඳට අතපය දිගෑරලා ඉන්න පුළුවං තැනකට එක්ක යන්න.නැත්තං නිකා ඉන්න.අපේ අම්මලට අපිව බරක් නෙමෙයි හරි ද?' කියලා තමයි කියන්නෙ.හැබැයි ඉතිං මුල පටං ගත්තු කාලෙ ඔය සීනිබෝල ආදරේ යන කාලෙ නෙමෙයි.ඇත්තටම බඳින්නම සෙට් වෙලා කියලා බලන්න.ගෙදර පාවිච්චියට මරුටියක් ඇති කියන කෙල්ලෙක් හොයාගන්ඩ කොච්චර අමාරු ද?උන්ට ඕනෙම ලොකු කාර්.ටීවී එකක් ගත්තත් පුළුවං තරං ලොකු එකක්මයි හොයන්නෙ.අනික කොල්ලටත් හැමතිස්සෙම කියන්නෙ 'ඇඟ ටිකක් හදාගන්නවකො හැටි විතරක් පෙන්දෙක් වගේ' කියලමනෙ.

ඉතිං එහෙව් කෙල්ලන්ට තිබුණනෙ ටිකක් ලොකු ඔරලෝසුවක් බැඳගෙන එන්න.එහෙම උනානං මට අච්චර කට්ටක් කන්ඩ වෙන්නෑනෙ.

පිනාගේ කතාව ඉතිරිය

මේ ආකාරයට තවත් කාලයක් ගත උනා. තරගකාරී සමාගමක් විසින් අලුතින්ම ආනයනය
කරලා වෙළදපොලට ඉදිරි පත් කරපු පොත් වර්ගයක් පාසල් ළමුන් අතර ඉතා වේගයෙන්
ජනප්රිය වෙන්න පටන් ගත්තා. එකෙන් පිනාගේ නිෂ්පාදන වලට එල්ල උනේ මාරු  පහරක්. පිනාගේ පොත් වලට මෙතෙක් පැවැටහුණු ඉල්ලුම ඉතා වේගයෙන් අඩු වෙන්න පටන් ගත්තා ඝන කඩදාසියේ මුද්රණය කල අලුත් පොත් වර්ගය වෛවර්ණ පිටකවරයකින්ද  ආවරණය කර තිබුනා. පිනාගේ පොත් වල මිලට වඩා අඩු මුදලකට ඔවුන් අලවිය සිදු කල නිසා ඉල්ලුම අඩු වීම හේතුවෙන් පිනාගේ ව්යාපාරයේ ලාබයද ඉතා විශාල වශයෙන් අඩු වීමට පටන් ගත්තා. ලාබය අඩුවීමත් සමගම අලුතින් පැමිනි ව්යාපාරිකයන් කිහිපදෙනාද තම අයිතිය අත හැරීමට තීරණය කළා ඔවුන් යොදවා තිබු රු 100,000,0 අයිතිය සනත් විසින් මිලදී ගත්තේ රු 800,000 කට. මේ සමගම ව්යාපාරයේ  හිමිකාරිත්වයද විශාල වෙනසකට ලක් උනා  
 ව්යාපාරයේ ආරම්බයේ සිට මේ දක්වා ව්යාපාරයේ කොටස් වලින් වැඩිම තනි අයිතියක් තිබු පිනාට දැන් පවතින්නේ අයිතියෙන් ඉතාම අඩු ප්රතිශතයක්. එත් එක්කම සනත් තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් කොටස වැඩි  කර ගැනිම නිසා ව්යාපාරය පිළිබද තීරණ ගැනීමේ අයිතිය  (වැඩි චන්දයක්)  සනත්ට හිමි උනා . සනත්ගේ නව කළමනාකරණය අභ්යයාස පොත් වලට අමතරව පැන් පැන්සල් පාට පෙට්ටි ආදී විවිද නිෂ්පාදනයන් වෙළදපොලට ඉදිරිපත් කිරීම නිසා නැවතත් ඔවුන්ගේ ව්යාපාරයට  තරගකරුවන් අබිබවා ලාබ ලබමින් ඉදිරියටම යාමට හැකි උනා.

අපි පිනාගේ කතාව දැනට මෙතනින් නවත්වමු. මේ කතාව ගෙතුවේ අවස්ථා සහ සිද්දි සමගින්
උදාහරණ සමගම පාඩම කරගන යන්න ඕන නිසා. දැන් අපි සිලබස් එකට අනුව වැඩේට බහිමු.


පිනාගේ ව්‍යාපාරයේ හිමිකාරිත්වය එදා සිට අද දක්වා 


                        
හිමිකරුවන්
ආරම්බය

%
නලින් ඉවත් වීම

අනෙකුත් . වීම
%
පිනා
500000

29.4
500000

29.4
500000
29.4
සනත්
100000

5.88
200000

11.8
1200000
70.6
නලින්
100000

5.88
-

0
-
0
ව්යාපාරිකයන්
1000000

58.8
1000000

58.8
-
0
(10 x100,000)
එක අයෙකුට

5.9


5.9

0
එකතුව
1700000

100
1700000

100
1700000
100


 .
                       


















මාතෘකාවක් නැත

"දැන් දෙන්නා තරහයිලු නේ".....
ලඟදී ඔයාගේ යාලුවෙක් මගෙන් ඇහුවේ...

ඉස්සර මම උදේම එනවා ඔයාව බලන්න.....
හැම දුක සැපක්ම අපි බෙදාගත්තා....
හැම දෙයක්ම.... ඔව් හැම දෙයක්ම.....
ඔයා මගේ ජීවිතේ ආදරෙන් පිරෙව්වා....
ගොඩක් හීන ප්‍රාර්ථනා අරගෙන
මගේ ජීවිතේට ආපු සිහින කුමාරියක්.....
බොහොම ලෙන්ගතුව ලඟින් හිටපු ඔයා...
අද..... මට හිතාගන්නවත් බැරි දුරක නතර වෙලා....
මම තවමත් මේ හීනේ අතරමං වෙලා ඒ සිහින කුමාරිව හොයනවා.....

"ඇත්ත.... දැන් දෙන්නා තරහයි.... තමයි..."
ඒත් මට ඔයත් එක්ක තරහ වෙලා ඉන්න බෑ.... රත්තරං...
ඔයා මාව දාල ගියත්.... ඔයා මගේ ආත්මය අරං ගිහිල්ලා.... කියලා මට දැන් හිතෙනවා....
ඉතින් ඔයා දුකින්නම් ඉන්න එපා..... මොකද......
ඒ හැම දේම මට දැනෙනවා.....
මට ඔයා ගැන තරහක්නම් නෑ....
වෙනදටත් වඩා ආදරයක් දැන් මගේ හිතේ පිරිලා.....
සතුටින් ඉන්න..... දුක්උනොත් මේ මම මැරෙයි......
ඇත්තමයි...

හිතේ සංතෝෂය සල්ලි වලට ගන්න පුළුවන්ද?



සමාජය දැං ඉස්සරට වඩා ගොඩාක් වෙනස් වෙලා, සංකීර්ණ වෙලා. හැබෑටම කොහොමද මේක මේ තරම් සංකීර්ණ වුණේ?

මට මතකයි අපි ඉගෙන ගත්තා අවශ්‍යතා පිරමීඩය කියලා එකක්.  ඒකෙ නිර්මාතෲ මැස්ලෝ කියලා මහත්තයෙක්. ඒකේ පහළින්ම තිබුණේ ආහාර, ඇඳුම්, නිවාස වගේ  මූලික අවශ්‍යතා ටික. ඔය පහළින් තියෙන පිංතූරෙ තියෙන්නේ ඒක මට තේරෙන විදිහට මං ඉදිරිපත් කරණ විදිහ.

මැස්ලෝ ගේ අවශ්‍යතා පිරමීඩය මගේ විදිහට්


ඒ කාලෙ ආහාර කිව්වාම ඉතිං එළවළුයි, බතුයි, ධාන්‍ය වර්ගයි ඊට අමතරව මස් මාංශයි නොවැ තිබුණෙ. කොස්, දෙල්, අල, බතලත් තිබුණා.
අද එහෙමද? සොසේජස්, මැකරෝනි, සුප් කැට, … හපොයි ඔය ටික කියන්න ගියොත් ඉතිං නිකම්ම ලිපිය දික් වෙනවා. 
ඒ විතරක්යෑ අද කාලෙ ඉඳලා හිටලා වත් චයිනීස් එකකින් කෑවෙ නැත්නම් ශරීර සෞඛ්‍යයට එච්චර හොඳ නෑ නොවැ. මේ කෘතීම ආහාර හිංදම හැදුණු ලෙඩ වලින් ආරක්ෂා වෙන්නත් තවත් කෘතීම ආහාර වර්ග තියෙනවා නොවැ…  දැං පේනවා නොවැ ආහාර අවශ්‍යතාවය සංකීර්ණ වෙලා තියෙන තරම.

ඒ කාලෙත් විවිධ ඇඳුම් විලාසිතා තිබුණා තමයි. හැබැයි ඒ සමාජය පුරාම නෙවෙයි. සමස්තයක් විදිහට ගත්තාම හැමෝම තමන්ගේ තත්වයට, තරාතිරමට, පළාතට, සංස්කෘතියට ගැලපෙන්න ඇඳුම් ඇන්දා. ඒත් මේ විවෘත ආර්ථිකේ හින්දද මංදා කුරුඳු වත්තේ ළමයටයි හැටේ වත්තේ ළමයටයි එකම විලාසිතාව කරන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒ විලාසිතාවට ගැලපෙන පසුබිමක් තමන්ට තියෙනවද කියලා මේ අය හිතන්නේ නෑ. ඉතිං ඔන්න ඔය විදිහට ඇඳුම් අවශ්‍යතාවයත් සංකීර්ණ වුනාලු.

නිවාස ගැන ඉතිං කියන්න දෙයක් නෑ නේ… කවුරු කවුරුත් ට්‍රයි එක දෙන්නේ ගෙවල් දෙක තුනක් හදාගෙන වැඩිපුර ගෙවල් රෙන්ට් එකට දීලා කි‍යක් හරි හොයාගෙන පාඩුවේ ඉන්න…. අලුත්ම අලුත් තාක්ෂණයත් එක්ක ගෙවල් වලට හොඳ හොඳ ඩිසයින් එකතු වෙලා තියෙනවා තමයි. ඒත් ඉතිං ප්ලෑන අඳින්න, පාස් කරගන්න, නැකැත් හදන්න, භූමි දෝෂ ඉවත් කරන්න… හපොයි කොච්චර ජාති කරන්න තියෙනවද? ඊට පස්සේ බාසුන්නැහැලා හොයන්න, සිමෙන්ති, ටයිල්…. ඉස්සර නං ගමෙන්ම හොයාගන්න පුළුවන් අඩුම කුඩුම ටිකයි සිමෙන්ති, හුණු, උළු, ගඩොල් ටිකයි අරගෙන ගමේ හත් අට දෙනෙකුට කිව්වාම සාමාන්‍ය ගෙයක් ගොඩ දාගන්න පුළුවන්. අද එහෙමද?

ජලය බෝතල් කරලා එන හිංදා වැඩේ ලේසියි කියලා හිතුණට තවමත් වතුර ඩිංගක් ගන්න හැතැක්ම ගනන් පයිං යන මිනිස්සු ඉන්න රටක් නොවැ මේක. අනික වතුර බෝතල් වලිං පිළිකා ඇති කොරණවයි කියලත් ලඟදී එළියට දැම්මේ ඔය.  වනාන්තර විනාශ කොරලා සොබාදහමට කරදර කරපු හිංදා සොබාදහමත් අපිට වතුර දෙන්නේ හරිම දරුණු විදිහට. සමහර දාට ගංවතුර නැත්නං නියඟය (ඔන්න ලයිට් කැපුවෝ..…)

නින්ද කොහෙද එදා තරම් සුන්දර. පිරිසිදු වාතය ටිකක් ඇසුරු කරමින්, නිශ්ශබ්ද පරිසරයක සුන්දර නින්දක් නිදියපු අපට දැන් මේ ගොරහැඩි වාතයත් විඳිමින්, කාලගෝට්ටි, වාහන සද්ද, මැසි මදුරු උවදුරු ඇසුරු කරමින් නොවැ නිදියන්න වෙලා තියෙන්නේ..

ලිංගික සතුට 18+ නිසා කතා නොකර ඉන්නම්. ඒත් මේ කලබලකාරී බව ලිංගික සතුටත් ඉන්ස්ටන්ට් කරලා කියලා විතරක් කියන්නම්.

ඔහොම ඔහොම පිරමිඩ් එකේ උඩට උඩට යනකොට ඔයාලට තේරෙයි මේ හැම දෙයක්ම කොයි තරම් සංකීර්ණ වෙලාද කියලා. සමහර විට ස්ථාන මාරු හම්බ වෙලත් ඇති… කොහොම වුණත් මේ කිසිම දේකින් සෑහෙන්න ලේසි නෑ කියන එක තේරුම් ගතහැකියි නේ… හැබැයි අන්තිමට නවතින්නේ සම්පූර්ණ තෘප්තිය කියන තැන. ඒක තියෙන්නේ කොහෙද කියලා දන්නවා ඇතිනේ…අපේ බසින් ඕකට කියන්නේ නිවන කියලා. කවුරු හරි මැරුණට පස්සේ නිවන් සැප ලැබේවා! කියලා බැනර් ගැහුවට නිවන කියන්නේ මැරුණට පස්සේ යන තැනක් නං නෙවෙයි ඕං. 

දැං ආයෙත් මාතෘකාවට...

හිතේ සතුට සල්ලි වලට ගන්න බෑ.  ඒක අපි නිතරම අහලා තියෙන කතාවක්. ඒත් සල්ලි තිබුණොත් හිතේ සතුට ඇති කරගන්න ලේසියි.  හැබැයි සල්ලිත් එක්ක බුද්ධියත් තියෙන්න ඕනි. ධර්මයත් ඇසුරු කරන්න ඕනි. හිතේ සතුටින් දිවි ගෙවන්නේ කොහොමද කියලා ධර්මයේ කියලා තියෙනවානේ. විමර්ශන බුද්ධියෙන් ඒ ධර්මය ප්‍රායෝගිකව භාවිත කිරීමෙන් හිතේ සතුට ලේසියෙන්ම ලඟා කරගන්න පුළුවන්.. 

සල්ලි වැඩිය නැතුව බුද්ධියත්, ධර්මයත් තිබුණොත් එහෙම?
එක්කෝ මහණ වෙලා අර පිරමීඩෙ මැද හරිය බයිපාස් කරලා යන්න පුළුවං. 
නැත්නං ඉතිං සංකීර්ණ අවශ්‍යතා ඉටුකරන්න සල්ලි හොයමින් පුලු පුලුවං විදිහට සතුටු වෙන්න තමයි වෙන්නේ… හැබැයි ධර්මය දන්න අයට හිතේ සතුට රැක ගන්න මහා ලොකු සල්ලියක් අවශ්‍ය නෑ...

සල්ලි තිබිලා හරි නැතුව හරි බුද්ධියත් ධර්මයත් නැති වුණොත්…. හපොයි සදා සොත්ථි භවන්තුතේ… තමයි… කරන්න තියෙන ඔක්කොම දහදුරා වැඩ ටිකත් කරලා සමාජයටම පිළිලයක් වේවි. මෙහෙම අය අපේ රටේ ඕනි තරම් හොයාගන්න පුළුවං...  දියවන්නාව පැත්තේ හෝල්සේල් ඉන්නවා…. තව තැන් වලත් ඉන්නවා.. මොකටද මං ඕවා කියලා නිකං කට වරද්ද ගන්නේ….

පි‍ටු පෙරලපු ගාන